H πάνδημη συγκίνηση που προκάλεσε ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά δεν οφείλεται μόνο σε ένα αίσθημα αδικίας για τον πρόωρο χαμό μιας συνηθισμένης πολιτικού. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Η ελληνική κοινωνία έχει συγκλονιστεί από την αξιοπρέπεια με την οποία έδωσε τη μάχη με τον καρκίνο μια παθιασμένη γυναίκα. Και από τη γενναιότητα με την οποία μοιράστηκε την περιπέτειά της όχι μόνο με την οικογένειά της και τους φίλους της, αλλά με όλους μας.

Αυτή είναι η μία πλευρά της παρακαταθήκης που αφήνει η Φώφη Γεννηματά, η Φώφη μας: η απομυθοποίηση της ασθένειας με την οποία ήξερε από πολύ νέα ότι ήταν καταδικασμένη να αναμετρηθεί. Δεν ήθελε να κρύψει τον καρκίνο της. Ούτε να τον ξορκίσει. Ηθελε να τον γνωστοποιήσει, ώστε να βοηθήσει όλες τις γυναίκες να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο, να εξοικειωθούν μαζί του και να κάνουν όλα όσα πρέπει να κάνουν για να τον προλάβουν.

Η άλλη πλευρά είναι πολιτική. Ανεξαρτήτως από το αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε κανείς με τις θέσεις της Φώφης Γεννηματά, δεν μπορεί να μην της αναγνωρίσει ότι όχι μόνο κράτησε το κόμμα ενωμένο σε πολύ δύσκολες στιγμές, όχι μόνο προστάτευσε την αυτονομία του, αλλά κατόρθωσε να αυξήσει και τη δύναμή του. Οι υποψήφιοι που θα διεκδικήσουν την επόμενη περίοδο την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοήσουν αυτή την κληρονομιά. Πρέπει να δώσουν τη μάχη με ευγένεια, ήθος και την επίγνωση ότι ο πήχης είναι ψηλά.

Γιατί η Φώφη Γεννηματά απέδειξε ότι η πολιτική δεν είναι κάτι ψυχρό, απόμακρο και απρόσωπο. Οταν ασκείται με εντιμότητα, ειλικρίνεια και αίσθημα ευθύνης, είναι κάτι συναρπαστικό, στο οποίο έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και χρέος να συμμετάσχει κάθε πολίτης. Κι αυτό είναι ένα μάθημα δημοκρατίας.