Το ερώτημα «γιατί ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά συγκίνησε τόσους πολλούς, τόσο πολύ», από πρώτη άποψη μοιάζει περιττό. Εχει μια απάντηση αυτονόητη. Ο θάνατος μιας νέας γυναίκας, μητέρας τριών παιδιών, που έζησε με τον καρκίνο κοντά δύο δεκαετίες, από τη στιγμή που διαγνώστηκε η μητέρα της πρώτα, ο πατέρας της κατόπιν και λίγο μετά τον θάνατό τους και η ίδια, θα ήταν ένα γεγονός συγκλονιστικό έτσι κι αλλιώς. Οποια κι αν ήταν η γυναίκα αυτή. Πολύ περισσότερο όταν τη συγκίνηση την πολλαπλασιάζει ο σεβασμός που προκαλεί η στάση αυτής της γυναίκας – στάση, που ο θάνατος μόνον αποκάλυψε πλήρως – απέναντι στην αρρώστια. Το ότι δεν επέτρεψε στον καρκίνο να την εμποδίσει να ζει, όπως εκείνη ήθελε να ζει, δεν επέτρεψε στον φόβο του θανάτου να της κλέψει το δικαίωμα στη ζωή. Το ότι είχε το θάρρος να πει: «Το θέμα είναι να μπορείς να ζεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχεις νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου». Κι όχι μόνον να το πει, να το κάνει πράξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή