Ούτε καν τα λόγια

Είναι ένα πείραμα που έχω κάνει πολλές φορές, και πάντα έχει το ίδιο αποτέλεσμα: συζητάμε με φίλους ή γνωστούς ή και αγνώστους, η κουβέντα είναι πολιτική ή κοινωνική ή τέλος πάντων αυτό που λέμε «σοβαρή», και με αντιμετωπίζουν κι εμένα σοβαρά, με ακούνε με προσοχή. Και τότε αναφέρω την κλιματική αλλαγή – λέω, ας πούμε, ότι η διάσωση του περιβάλλοντος είναι πια το πιο φλέγον θέμα, το θέμα που σχετίζεται με όλα τα άλλα, τα κοινωνικά, τα ταξικά, τα πολιτικά. Παύση. Και μετά στα βλέμματά τους απλώνεται ένα γλασάρισμα. Οι εκφράσεις αλλάζουν: των φίλων γίνονται υπομονετικές («άρχισε πάλι»), των υπολοίπων είτε συγκαταβατικά χαμογελαστές («όπα, είναι από εκείνους») είτε σαρκαστικές («άλλη μια τρυφερή ψυχή, θα μας πει και για τα ζωάκια»). Και όλων, βαριεστημένες: Ωχ, πάλι το κλίμα.