Το λυκόφως του Ταγίπ Ερντογάν

Ισως να είναι πρόωρος ο τίτλος αυτού του άρθρου που προοιωνίζεται το τέλος της εποχής του τούρκου προέδρου, αλλά, πάντως, οι ενδείξεις αυτό αφήνουν να διαφανεί. Φαίνεται πως ο σκληροτράχηλος και μαχητικός αυτός πολιτικός έχει διαβεί πλέον τον Ρουβίκωνα και πως η πορεία που ακολουθεί θα τον οδηγήσει στην καταστροφή. Αυτή η αλαζονεία της πολιτικής του, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στη διεθνή πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι το κύκνειο άσμα μιας λαμπρής και πολλά υποσχόμενης διαδρομής, η οποία ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα, κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες και προοπτικές. Πράγματι ο κ. Ερντογάν παρουσιάστηκε τα πρώτα χρόνια ως ένας μεταρρυθμιστής πολιτικός, που προσομοίαζε με έναν πολιτικό του τύπου των Χριστιανοδημοκρατών της Δύσης (αν κι η προσήλωσή του στον ισλαμισμό έπρεπε να είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στη Δύση), προχώρησε στην εξυγίανση των οικονομικών του κράτους και σε μια μετριοπαθή εξωτερική πολιτική. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το Ελσίνκι κατέρρευσε όχι με δική του ευθύνη, κι έτσι απέτυχε το πείραμα επίλυσης των διαφορών μας με τη γείτονα, αφήνοντας, ευτυχώς, το δεύτερο σκέλος του, την ένταξη της Κύπρου, ακέραιο, με αποτέλεσμα η Μεγαλόνησος να είναι σήμερα, ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.