«Θα ήθελα να θυμούνται αυτά που έχω κάνει, θα ήθελα να υπάρχει ο χώρος μας πιο δυνατός απ’ ό,τι τον παρέλαβα και θα ήθελα να κοιτάζω τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τους έλληνες πολίτες στα μάτια και να ξέρω ότι αυτούς υπηρέτησα»: το αποτύπωμα που ήθελε να αφήσει η Φώφη Γεννηματά με την αποχώρησή της από τα κοινά συνοψίζεται σε αυτές τις φράσεις. Κάθε λέξη αυτής της επιθυμίας, ως επιθυμία παρακαταθήκης, είναι διατυπωμένη πολύ προσεκτικά. Στο τέλος φάνηκε πιο πολύ: η Γεννηματά υπήρξε, ως άνθρωπος και ως πολιτικός, απόλυτα συνειδητοποιημένη. Ηξερε ότι το επώνυμό της και το φύλο της ήταν όχημα και μαζί δυσκολία, ήξερε πως η ασθένειά της θα τη συντροφεύει στα μικρά και στα μεγάλα και ήξερε πως ο αντίκτυπος που θα είχε η δημόσια παρουσία της θα αναγνωριζόταν εκ των υστέρων. «Δεν σας έχω πει να ακούτε το ένστικτό μου;», έλεγε συχνά στους συνεργάτες της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή