Θα γίνει η αναγκαία αλλαγή πορείας στη Γλασκώβη;

Eχουν περάσει 29 χρόνια από τότε που 154 χώρες συμφώνησαν, στο Ρίο ντε Zανέιρο, να σταθεροποιήσουν τις εκπομπές CO₂ και άλλων αερίων του θερμοκηπίου σε ένα επίπεδο που θα απέτρεπε «την επικίνδυνη ανθρωπογενή παρέμβαση στο κλιματικό σύστημα» – με απλά λόγια, την υπερθέρμανση του πλανήτη. Η πρώτη διάσκεψη των συμβαλλόμενων μερών της Σύμβασης – Πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή, η COP1 δηλαδή, πραγματοποιήθηκε το 1995 στο Βερολίνο, τα συμβαλλόμενα μέρη αυξήθηκαν σταδιακά σε 197, ακολούθησαν πολλές ακόμα διεθνείς σύνοδοι, κάποιες μάλιστα, ιδίως εκείνες στο Κιότο, το 1997, την Κοπεγχάγη, το 2009 και το Παρίσι, το 2015, χαιρετίστηκαν ως ιστορικές. Κι όμως, οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έχουν αυξηθεί, το ίδιο και η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, ενώ οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής – ξηρασίες, πλημμύρες, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, τήξη παγόβουνων και παγετώνων, θάνατος των κοραλλιών, αργή αλλά ανυποχώρητη άνοδος της στάθμης των θαλασσών – γίνονται όλο και πιο αισθητές. Η COP26, η διεθνής σύνοδος του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή που ξεκινά αύριο στη Γλασκώβη, θεωρείται ως η «τελευταία καλύτερη ευκαιρία» της διεθνούς κοινότητας να αποφύγει την οικολογική καταστροφή, κρατώντας αν μη τι άλλο ζωντανή την ελπίδα να συγκρατηθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη κάτω από τον 1,5°C σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο – ο φιλόδοξος στόχος που τέθηκε προ εξαετίας στη γαλλική πρωτεύουσα. Η σημασία της νέας αυτής συνόδου δεν μπορεί να υπερτονιστεί. Οσο για τις πιθανότητες ευόδωσής της, και τις ελπίδες που έχει ο πλανήτης εν γένει να γλιτώσει, υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να απαισιοδοξεί κανείς, δεν λείπουν όμως και οι λόγοι να αισιοδοξεί.