Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΡΕΠΕΙΑ

Ολη η ηθική μικρότης, όλη η πονηρά ατολμία, όλη η ευτελής παράδοσις του παλαιού δικολάβου περασμένη εις την ψυχήν ενός προέδρου κυβερνήσεως, υπάρχουν ανάγλυφοι μέσα εις την δικαιολογίαν που εχρησιμοποίησεν ο κ. Πρωθυπουργός ομιλών χθες προς τον κ. Παπαναστασίου δια την γνωστήν του απρέπειαν. Δεν… ενθυμείται τας φράσεις, δια των οποίων κατήσχυνε την παράδοσιν του πρωθυπουργικού λόγου, αν και τα εξεστόμισε δημοσία εντός της Βουλής. Ούτε… ήθελε να θίξει τον κ. Βενιζέλον, τον οποίον δεν ηδύνατο άλλωστε να θίξει, όπως το γνωρίζει κάλλιστα και ο ίδιος. Και συνεχίζων διαπράττει δευτέραν απρέπειαν, δηλαδή κρύπτεται όπισθεν του διορθωτού των πρωθυπουργικών αγορεύσεων, του κ. Σαγιά, ο οποίος, ενώ ετιμήθη με ένα τόσον υψηλόν αξίωμα, παρέλειψε να καθαρίση τα χείλη του πάτρωνός του από τον σίελον της ασχημοσύνης. Τι να πρωτοθαυμάση κανείς; Την μικρότητα ενός προέδρου κυβερνήσεως χρησιμοποιούντος τόσον ταπεινά επιχειρήματα διά να κρύψη τας φραστικάς του ακοσμίας, ή την πρωτοφανή έλλειψιν πολιτικού θάρρους ενός αρχηγού κόμματος επιρρίπτοντος την ευθύνην εις τους ώμους ενός υφυπουργού;