Προσπαθώ εδώ και καιρό, από τότε δηλαδή που άρχισαν να συγκροτούν «κοινωνικό κίνημα», να βάλω χρώμα και χαρακτηριστικά στο πορτρέτο του μέσου αντιεμβολιαστή. Ομολογώ ότι αποτυγχάνω κατ’ εξακολούθηση. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεπετιέται μια καινούργια περίπτωση, ανακαλύπτω μια ακόμη υποκατηγορία, μαθαίνω για έναν ακόμη αρνητή που, κατά το κοινώς λεγόμενο, «δεν του το ‘χα». Καταλήγω ότι δεν υπάρχει κοινή συνιστώσα. Σε αυτό τον χώρο καταργούνται οι κοινωνικές, ταξικές, μορφωτικές, ηλικιακές διαφορές. Πλούσιοι και φτωχοί, «αφέντες και δούλοι» (αναφορά στον Τολστόι), «αδαείς και παράφρονες» (αναφορά στον Μπέρνχαρντ), συντηρητικοί και «προχώ», καρεκλάδες και ροκάδες (αναφορά στα νιάτα μου), κιθαρίστες και ντράμερ, τα πάντα όλα συνωθούνται σε αυτήν την «πύλη του ανεξήγητου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή