Ο ενταφιασμός της κοινής Ευρώπης

Οι κρουνοί με το μέλι άνοιξαν και δεν έλεγαν να σταματήσουν στην επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα. Κύματα λατρείας, παροξυσμός θαυμασμού και απύθμενος σεβασμός για την αποχωρούσα καγκελάριο. Ολα τα παραπάνω θα ήταν καλά, χωρίς όμως δύο στοιχεία: αφενός την κοινή επωδό, σαν να ακούς τον χορό αρχαίου δράματος, ότι «ήταν μία επίσκεψη υψηλού συμβολισμού». Που ουδείς μπήκε στον κόπο να εξηγήσει: ποιος συμβολισμός; Τι ακριβώς τόσο σημαντικό συμβολίζει ότι η Ανγκελα Μέρκελ δέχθηκε την πρόσκληση να έρθει στην Αθήνα για το, πιθανότατα, τελευταίο επίσημο ευρωπαϊκό της ταξίδι; Αφετέρου, το κυριότερο: όλα αυτά είναι αληθή όσον αφορά την ίδια τη Γερμανία. Ναι, για τη Γερμανία η Μέρκελ υπήρξε ασφαλώς μία ιστορικά επιτυχής ηγέτης, ίσως η σημαντικότερη μετά τον ίδιο τον Χέλμουτ Κολ, τον μέντορά της που επανένωσε αναίμακτα και εξαιρετικά αποτελεσματικά τη χώρα του. Ομως για την Ευρώπη; Εδώ, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αλλωστε, εμμέσως το έχει επιβεβαιώσει η ίδια η Μέρκελ. Οταν ρωτήθηκε πρόσφατα για τον απολογισμό της απάντησε: «Ας τον κάνουν άλλοι. Εγώ αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου, με τη ζωή και την πορεία μου. Μου έδωσαν την ευκαιρία να προσφέρω στην πατρίδα μου». Ο Πρωθυπουργός είπε κάτι επιχειρώντας ίσως να εξηγήσει τα παραπάνω: ότι «στην κρίσιμη στιγμή πήγε κόντρα στις εισηγήσεις των υπουργών της και αποφάσισε να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Ομως αυτό δεν είναι ακριβές. Καθόλου μάλιστα και σε πολλά επίπεδα. Το έχει πει και η ίδια πρόσφατα: Αλλες δυνάμεις φρέναραν αυτή την εξέλιξη, ιδίως η Γαλλία.