Το πραγματικό αίσθημα όσων εισέρχονται σε συναυλία κλασικής μουσικής είναι αντίστροφο προς τις μεγαλοστομίες και την εξειδικευμένη ορολογία που χρησιμοποιείται στα λαμέ πηγαδάκια του διαλείμματος. Κάποιοι θεατές μοιάζουν προετοιμασμένοι για την «έκπληξη που θα νιώσουν» νομοτελειακά, κάποιοι αισθάνονται περιούσιοι – ακόμη και αν συμπεριφέρονται απλώς σαν καταναλωτές τέχνης. Συνήθως η αυτοματοποιημένη αφήγηση περιέχει τον «έξυπνο διάλογο των εγχόρδων», τη δεσπόζουσα και την τονική της Σι-μείζονος, τις χορευτικές παραλλαγές του αρχικού σκοπού. Θέλω να πιστεύω ότι – εκτός από τους γνώστες και τους ειδικούς της μουσικοκριτικής – εισερχόμαστε ως νήπιοι στην παράσταση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή