Εχουν περάσει έξι χρόνια από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα. Κι όμως, όλοι συμφωνούν πως η παγκόσμια Σύνοδος που ξεκίνησε χθες στη Γλασκώβη είναι η τελευταία ευκαιρία του πλανήτη να σώσει τον εαυτό του – γιατί προφανώς από το Παρίσι κι έπειτα κανείς δεν έκανε «ό,τι χρειάζεται». Ο Νο 1 στόχος της είναι να περιοριστεί η άνοδος της θερμοκρασίας, προκειμένου να αποτραπεί η καταστροφή της ζωής όπως την ξέρουμε.

Βέβαια, παρότι σχεδόν οι πάντες αποδέχονται την κρισιμότητα των στιγμών κι αναδεικνύουν ρητορικά το αίσθημα του κατεπείγοντος, τα αποτελέσματα της διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών δεν θεωρούνται βέβαια. Μέχρι κι ο πρόεδρός της Αλόκ Σάρμα δηλώνει ότι «θα είναι δύσκολο. Είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Απαιτείται 200 χώρες να φτάσουν σε συμφωνία για εξαιρετικά δύσκολα θέματα».

Τα στοιχήματα, λοιπόν, των ηγετών που συμμετέχουν είναι μεγάλα. Οφείλουν να δεσμευτούν σε πιο φιλόδοξους στόχους για τη μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου ως το 2030. Καλούνται να αυξήσουν τη χρηματοδότηση των δράσεων για το κλίμα – τόσο στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου όσο και σε εκείνες του αναπτυσσόμενου. Και πρέπει να συζητήσουν τα μέτρα που θα λάβουν για την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής – επιπτώσεις οι οποίες είναι, όπως έχει δείξει η τελευταία χρονιά, αναπόφευκτες.

Το κλίμα δεν ήταν ποτέ μέχρι τώρα «χοτ» πολιτικό θέμα. Σήμερα όμως έχει γίνει θέμα επιβίωσης. Κανείς από τους συμμετέχοντες στην COP26 δεν δικαιούται να το αγνοήσει αυτό.