Πάρα τις πολλές υποσχέσεις και πολιτικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση της βίας στα πανεπιστήμια, βλέπουμε ότι τα περιστατικά τραμπουκισμών συνεχίζονται χωρίς την παρέμβαση των Αρχών, χωρίς συχνά οι ίδιοι οι υπεύθυνοι του πανεπιστημιακού κόσμου να δείχνουν τη διάθεση να συγκρουστούν με όσους βιαιοπραγούν. Θα μπορούσε πολλά να σχολιάσει κανείς για τους λόγους που δεν υλοποιούνται φιλόδοξα μέτρα που είχαν παρουσιαστεί ως βέβαιες λύσεις. Αλλά έχει σημασία να δούμε πρώτα και τη μεγάλη εικόνα. Η οποία είναι πως κάθε, μα κάθε, τέτοιο περιστατικό, σε όποιο χώρο κι αν συμβαίνει, ανεξαρτήτως κινήτρων ή στοιχείων θύτη και θύματος, είναι ένα καμπανάκι για την ελληνική κοινωνία και το πόσο εξοικειωνόμαστε με τη ρητορική στοχοποίησης, τη χουλιγκανίστικη συμπεριφορά και, εν τέλει, τη φυσική βία. Διότι εκτός από την αντιμετώπιση σε επίπεδο επιβολής της τάξης, αξίζει να διερωτηθούμε πού και πώς τόσοι άνθρωποι, τόσοι νέοι μάλιστα, επιδεικνύουν τόσο αντικοινωνικές συμπεριφορές και πού μπορεί να οδηγούν αυτές στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή