Η κηδεία του Γέρου και η Ελευθερία – Δημοκρατία

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 1968. Ωρα 11.30. Η χώρα στον γύψο. Στον Αγιο Ελευθέριο, το παρεκκλήσι της Μητρόπολης, η σορός του Γεωργίου Παπανδρέου σκεπασμένη με λουλούδια και μια εικόνα του Χριστού, σε λαϊκό προσκύνημα. Γυναίκες του χαϊδεύουν το πρόσωπο, πολίτες κάθε ηλικίας σκύβουν συγκινημένοι και τον φιλούν στο μέτωπο. Εξω, στην οδό Μητροπόλεως, ένα βουβό κλάμα. Ανθρωποι από γειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά και από κοντινές επαρχίες κατακλύζουν τον δημόσιο χώρο. Σκουπίζοντας με μαντήλια τα δάκρυά τους, συζητούν με τους διπλανούς τους χαμηλόφωνα. Ανδρες της χούντας με πολιτικά στέκονται ανάμεσα στο «μέγα πλήθος» που προσέρχεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες, αψηφώντας τις προειδοποιήσεις του καθεστώτος για συλλήψεις, για να αποχαιρετήσει τον ηγέτη του. Οι φόβοι για μικρή λαϊκή συμμετοχή στην κηδεία διαψεύδονται. Στους δρόμους της πρωτεύουσας δεν πέφτει καρφίτσα. Η λαοθάλασσα απλώνεται από τη Μητρόπολη έως και το Α’ Νεκροταφείο. Το συγκεντρωμένο πλήθος αρχίζει να χειροκροτά και να φωνάζει συνθήματα, πραγματοποιώντας την πρώτη αυθόρμητη μαζική εκδήλωση κατά της δικτατορίας. Ο καταπιεσμένος κόσμος είχε αποκτήσει και πάλι φωνή που δονούσε τον αττικό ουρανό. Ο Γέρος της Δημοκρατίας κατάφερε με τον θάνατο και την κηδεία του να σημάνει το ξύπνημα της Δημοκρατίας, δικαιώνοντας ακόμη μια φορά το προσωνύμιό του. Οι πρώτες ρωγμές στο προφίλ της χούντας, που στο μυαλό των πολιτών φάνταζε παντοδύναμη και πανταχού παρούσα, ήταν πλέον εμφανείς.