Για να πω την αλήθεια, στα Καλάβρυτα δεν έχω πάει. Ούτε στο Δίστομο. Και όχι τυχαία. Ανήκω στη γενιά που οι μνήμες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Κατοχή στην Ελλάδα δεν ήταν απλώς ιστορικές. Αφορούσαν τους δικούς μου ανθρώπους. Από μικρό παιδί, στα οικογενειακά άλμπουμ τα οποία λάτρευα να ξεφυλλίζω, ξεχώριζα τις φωτογραφίες σε «πριν» και «μετά» την οριακή χρονολογία του 1940. Εβλεπα χαμογελαστά πρόσωπα με ημερομηνίες της δεκαετίας του 1930 και σκεφτόμουν πως, οι καημένοι, δεν ήξεραν τι εφιαλτικά και ανείπωτα τους περίμεναν. Ισως τότε, να είχα, για πρώτη φορά και ασυνείδητα, συλλάβει με κάποιον τρόπο την έννοια της τραγικότητας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή