«Κάθε φορά αισθάνομαι ότι δίνω πάλι εξετάσεις»

Αν με κάτι πολύ ουσιαστικό, πέραν των υποκριτικών του επιδόσεων, πιστώνεται ο Γρηγόρης Βαλτινός και αρκετοί συνάδελφοι της γενιάς του – αρκετοί, αλλά όχι όλοι – είναι κυρίως το γεγονός ότι απάλλαξαν την έννοια του πρωταγωνιστή από την ιδιότητα του «σταρ». Είναι σαν να λένε ότι «δεν χάλασε και ο κόσμος επειδή κάποιος συμβαίνει να έχει γίνει γνωστός, αγαπητός και δημοφιλής ως ηθοποιός. Μια δουλειά κάνουμε και εμείς όπως και τόσοι άλλοι. Και επιπλέον από τη στιγμή που αυτή η δημοφιλία δεν βοηθάει τον κόσμο να λύσει κανένα από τα προβλήματά του, τι νόημα έχει να υπογραμμίζει κανείς τη σημασία της ή να τη φουσκώνει με ανορθόδοξους τρόπους;». Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε πως αυτή η απαλλαγή από το σύνδρομο του «σταρ» ενώ συμβαίνει να έχει κατακτήσει κανείς το πρωταγωνιστιλίκι, συνιστά μια τεράστια ελευθερία όσον αφορά την επιλογή και τον αριθμό των ρόλων που έχουν ως προϋπόθεση για την ενσάρκωσή τους έναν προβληματισμένο επί της ουσίας της τέχνης του καλλιτέχνη – και τίποτε άλλο. Και όσο και αν από την άποψη αυτή ο Γρηγόρης Βαλτινός δεν συνιστά μια σπανιότητα, η όλη του θητεία στον χώρο της τέχνης δεν παύει να μας ειδοποιεί για μια εξαιρετική εξαίρεση.