Ποιος έκανε trend τη θρησκεία;

Είναι το άχρηστο ερώτημα της ημέρας, αλλά τι να γίνει; Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Προσωπικά το τοποθετώ στις αρχές της νέας χιλιετίας. Τότε ήταν που είδα και σάστισα χιπστερικές γενειάδες πασαλειμμένες ζουμιά από νηστίσιμα χάμπουργκερ που είχαν μόλις μπει στους καταλόγους απάτριδων φαστφουντάδικων. Πότε πρόλαβαν κι ανακάλυψαν το ταχίνι και την κρυφή γοητεία του ρεβυθιού, απορώ και εξίσταμαι. Γεγονός ήταν πάντως ότι τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα μούσια φέρνανε μηνύματα για μιαν αγάπη που ‘χα: μια παλιά ωραία Ελλάδα θεοσεβούμενη πλην βαθύτατα άθεη που ήρθε η ώρα να κάνει κι αυτή την πλάκα της. Η αγορά όμως δεν είναι κανά χάπατο να στρέφει τα γούστα μας στα κουτουρού χωρίς προηγουμένως να έχει ψυχανεμιστεί και να έχει αποκωδικοποιήσει ανάγκες που δεν είχαν ακόμη προλάβει να εκφραστούν. Το ιδρωμένο κομποσκοίνι έφυγε από τα χέρια του καλόγερου, μπήκε στον καρπό  με τα λιμαρισμένα νυχάκια και τα χρυσά μανικετόκουμπα και ο ταξιτζής δεν ήταν πια ο μόνος που σταυροκοπιόταν με αμολυτά τα τιμόνια, σε αόρατες εκκλησίες που ούτε το πιο προηγμένο GPS δεν προλάβαινε να εντοπίσει. Νέοι με διακριτό το σώβρακο μέσα από το κοντοβράκι και νέες με μινωίτικο το μπούστο, έσπευδαν να σταυροκοπηθούν την ώρα που δημοσιογράφοι, ρωτούσαν με τα σωστά τους ακόμα και υπουργούς Αμυνας αν πιστεύουν στον Θεό… Κρίμα που δεν είχα μεταμορφωθεί ακόμη σε βομβαρδιστικό να αδειάσω την κοιλιά μου πάνω στα άδεια κεφάλια τους. Γεγονός πάντως ήταν πως από την τόση ευημερία της εποχής, οι άνθρωποι έπλητταν κι αναζητούσαν ταυτότητα έστω και με ζουμί από ξύσμα αγγινάρας. Οι πολιτικοί τα έριξαν όλα αυτά στο τσουκάλι κι ο μέγας δρυίδης, μακαριστός Χριστόδουλος, μοίραζε το αγίασμα στους αφηνιασμένους που πύκνωναν τις τάξεις του νέου ξεσηκωμού για τι άλλο; Μα για την (ορθόδοξη) ταυτότητα, for God’s sake! Και μέσα σ’ όλη αυτή την τρέντι αποφορά, ένα βραχύσωμο ανθρωπάκι με ηγετική στόφα λέοντος, ο Κώστας Σημίτης, αν τον θυμάστε, βγήκε κι έτρεψε σε φυγή τα φουσάτα των ρασοφόρων. Το λέω αυτό, γιατί υγειονομικά μέτρα εξυφαίνονται, εσωκομματικές εκλογές επίκεινται και, ως γνωστόν, εξίσωση με πέντε παντελώς Αγνώστους Χ δεν λύνεται με τίποτα. Διαλυθείτε ησύχως.