Ο Ανδρέας «η φτερού», που πέθανε προχθές σε μεγάλη ηλικία, ήταν από τους χαρακτηριστικότερους τύπους της Αθήνας – της λαϊκής πλευράς της. Τον θυμάμαι τις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990, ντυμένο με στενά ρούχα, στις γειτονιές κοντά στην κρεαταγορά – Αριστείδου, Αιόλου, Ερμού, Μοναστηράκι, Αθηνάς, Ομόνοια. Ποτέ δεν κατάλαβα τι πουλούσε, αλλά μου έκανε εντύπωση πόσο οικεία ήταν η κραυγή του, από την περιοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας που, σε μια κοινωνία γεμάτη με πολύ περισσότερες προκαταλήψεις, ήταν αποδεκτή και αναμενόμενη: «φτεράαααααα». Ο Ανδρέας ήταν ένας μασκαράς, υποδυόταν έναν ρόλο κόντρα στον καθωσπρεπισμό, κόντρα και στη σοβαροφάνεια, που δεν ενοχλούσε. Αλλά είχε ένα μήνυμα: διαλαλούσε τη διαφορά χωρίς να επιζητεί τη σύγκρουση ανάμεσα σε ό,τι ονομάζουμε σήμερα «έμφυλες ταυτότητες». Και το κοινό της Αθήνας μάθαινε να αποδέχεται τη διαφορά με χαμόγελο. Ηταν μια συνομιλία δυο διαφορετικών ταυτοτήτων: ένας γκέι (ή ένας που υποδύεται τον γκέι) συνομιλεί με τον πληθυσμό, στρέιτ και γκέι, μέσω μιας κωμικής περσόνας. Εκείνος υποδύεται και παίζει, δεν επιδιώκει να επιβάλλει. Κι οι άλλοι, ό,τι κι αν πιστεύουν, ό,τι κι αν αισθάνονται, συνομιλούν με έναν που είναι ο εαυτός του – ή ο ρόλος του, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είναι αποδεκτό ότι η διαφορά είναι δικαίωμα. Διαφέρουμε κι είμαστε μαζί.