Διανύσαμε το πρώτο Σαββατοκύριακο αυστηροποίησης των μέτρων για την πανδημία αλλά και τη συνέχιση του τόσο πλέον κρίσιμου εμβολιαστικού προγράμματος.

Περισσότερο από ποτέ, από την αρχή της συλλογικής μας περιπέτειας, πρέπει να γίνει σαφές πως τα μέτρα δεν είναι τιμωρητικά ή φρονηματικού τύπου, αλλά η βασική προϋπόθεση για τη δημόσια υγεία και τη ζωή μας. Αν είχε πάντα σημασία η ατομική ευθύνη και η τήρησή τους, τώρα αυτό αποκτά μεγαλύτερη αξία, αφού η χώρα δεν σηκώνει πισωγυρίσματα και προφανώς να αθροιστούν κι άλλοι θάνατοι στον μέχρι τώρα τραγικό απολογισμό. Κούραση υπάρχει, όπως και ανησυχία.

Υπάρχει όμως και εκείνη η δέσμη φωτός που μας προκρίνει μερικές θυσίες ακόμη και μια συλλογική πειθαρχία. Δεν νοείται άλλο λοκντάουν και αυτό είναι στο χέρι όλων μας. Δεν νοείται επίσης να κυριαρχούν εικόνες από την πόλη ή την ύπαιθρο πολιτών που θεωρούν πως ο κίνδυνος δεν είναι εδώ.

Αυτό που έχουμε πει «τελευταίο μίλι» είναι και το πιο κρίσιμο. Παράλληλα με την επιτάχυνση του εμβολιαστικού προγράμματος και την επιδημιολογική επιτήρηση, αλλά και τα τεστ ως ασφαλή δείκτη του πώς τα πάμε ημέρα την ημέρα. Είναι ένα συνολικό στοίχημα που περνάει από εμάς και τις οικογένειές μας. Μια συνολική μάχη που δίνει το ΕΣΥ και η κοινωνία και που απαιτεί υψηλή ενσυναίσθηση και πίστη πως ο εφιάλτης θα περάσει.