Αν με την κλασική ταινία του «Ο κανόνας του παιχνιδιού» (1939) ο Ζαν Ρενουάρ κατόρθωσε να δημιουργήσει κάτι σαν μια «εικόνα συμβόλου» για την αναπόφευκτη μετάβαση στη «νέα εποχή», τον ξεπεσμό της παράδοσης και την ηθική χρεοκοπία των κοινωνικών τάξεων, η επιλογή της ως οδηγού για τη διαμόρφωση της κεντρικής εικαστικής έκθεσης του εφετινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αποδεικνύεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή