Ο αντισημιτισμός και το Νησί των Δικαίων

Είναι θλιβερό με τόση πρόοδο του Πολιτισμού να συναντάμε ακόμη ανθρώπους που κουβαλάνε το μίσος εναντίον συνανθρώπων μας με την αδικαιολόγητη πρόφαση της άλλης πίστης. Και είναι τραγικό να εκτοξεύεται αυτό το μένος από ανθρώπους, λεγόμενους Χριστιανούς. Το 1945-46, παιδάκι στη γειτονιά της Μονής του Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου, έπαιζα στα προπύλαια του νεοαναγειρόμενου Ναού, όταν άκουσα ότι Εβραίοι έβαζαν τα τζάμια στον Ναό. Δεν είχα μυηθεί στο μίσος, αλλά φάνηκε τουλάχιστον περίεργο αυτό στην παιδική μου ψυχή. Το έτος 1948 έγιναν τα εγκαίνια του Ναού. Το έτος 1954, σε ηλικία δεκαπέντε ετών, προσλήφθηκα κλητήρας της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου, με Μητροπολίτη τον αείμνηστο Χρυσόστομο Δημητρίου (1934-1957), καταγόμενο από τον Πειραιά. Τα γραφεία της Μητροπόλεως στεγάζονταν πρώτα σε σκηνή, λόγω της Σεισμοπυρκαγιάς του 1953, και μετά σε μια μπαράκα. Η δε κατοικία του Μητροπολίτη σε προκατασκευασμένο.