Είναι ντεμοντέ, σχεδόν σουρεαλιστικό, να αγανακτείς και να καταθλίβεσαι με τη Χούντα των συνταγματαρχών πενήντα χρόνια μετά, ακόμα και αν ανήκεις στη γενιά που την υπέστη, ακόμα και αν ταλαιπωρήθηκες προσωπικά, ακόμα και αν μειδιάς με τον μεταπολιτευτικό ψευτοαντιστασιακό πληθωρισμό. Και όμως κάτι τέτοιο μού συνέβη κλείνοντας το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά Eνα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974 (Μεταίχμιο, 2021). Η αιτία δεν ήταν η ανακίνηση ενός στενάχωρου συλλογικού παρελθόντος. Hταν η ντροπή που νιώθεις όταν η εθνική ταπείνωση παύει να είναι ένα εξωτερικό γεγονός, και σταλάζει μέσα σου σαν προσωπικό συναίσθημα. Οταν κάποιες φορές η κατάντια της πατρίδας σου ξεπερνά τις ευθύνες των αυτουργών και αισθάνεσαι να σε συμπεριλαμβάνει, ακόμα και αν εκείνοι ήταν οι μισητοί εχθροί σου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή