Στηρίζοντας την ξένη ομάδα

Πολλές φορές στηρίζεις μια ξένη ομάδα, όταν παίζει με αντίπαλη ομάδα της χώρας σου. Είναι κάτι σύνηθες στο ποδόσφαιρο. Προκαλεί όμως πάντα αμηχανία όταν το βλέπεις να συμβαίνει στην πολιτική. Οταν η Ινγκεμποργκ Μπέχελ απευθυνόταν με προσβλητικό ύφος και λεξιλόγιο στον έλληνα Πρωθυπουργό, υιοθετώντας την τουρκική προπαγάνδα εναντίον της χώρας μας, δεν ήταν λίγοι αυτοί που πανηγύρισαν. Το ότι είχε συλληφθεί τον Ιούνιο του 2021, διότι διευκόλυνε τη διαμονή παράνομου μετανάστη στην Ελλάδα, φιλοξενώντας 23χρονο Αφγανό, λίγη σημασία έχει. Αυτό που περισσότερο προκάλεσε αμηχανία είναι ότι κάποιοι θεωρούν φυσιολογικό το κομματικό να υπερβαίνει το εθνικό και η μικροπολιτική την πολιτική. Μερικοί μάλιστα αποθέωσαν την πρακτική Μπέχελ ως το απαύγασμα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, επειδή πήγε στο Μαξίμου και με χαρακτηρισμούς (είστε ψεύτης, αυτό που κάνετε είναι ναρκισσιστική κατάχρηση) επιχείρησε να βάλει στο στόμα του ερωτώμενου τη δική της άποψη («γιατί δεν λέτε ότι οι Βρυξέλλες σας άφησαν μόνους»). Διότι εδώ που τα λέμε, ερώτημα δεν διατυπώθηκε. Την άποψή της είπε η Μπέχελ. Στην πραγματικότητα ο δημοσιογράφος που θέλει να αποδείξει ότι ο πολιτικός λέει ψέματα ρωτάει με  ντοκουμέντα και αριθμούς. Αυτή είναι η επιθετική δημοσιογραφία. Κατά τη γνώμη ευρωβουλευτή όμως αυτό ήταν μια «δημοσιογράφος που ελέγχει την εξουσία», κάτι που είναι «είδος δημοσιογραφίας που σπανίζει στην Ελλάδα». Λογικά θα έχουν αλλάξει πολλά από το 2013, τότε που το κόμμα του αποφάσιζε να κάνει εμπάργκο σε εκπομπές και Μέσα Ενημέρωσης που ασκούσαν κριτική στο κόμμα. Τον Απρίλιο του 2013 ο ίδιος ευρωβουλευτής έγραφε στο Twitter: «Κάτι μου λέει ότι από την αποψινή συζήτηση στην “Ανατροπή” του Πρετεντέρη, ο μεγάλος κερδισμένος θα είναι ο απών ΣΥΡΙΖΑ. Επιλογή αξιοπρέπειας». Λίγο αργότερα το κόμμα διεύρυνε το εμπάργκο σε όλες τις δημοσιογραφικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων άλλου καναλιού, του Σκάι. Δεν είναι κακό βέβαια να αλλάζει κανείς απόψεις και να αναγνωρίζει πως οι δημοσιογράφοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να ασκούν κριτική, ακόμα και σκληρή, χωρίς να συκοφαντούνται. Απλά, προκαλεί πάντα απορία πώς επικροτούνται κάποιοι που μας κουνάνε το δάχτυλο από τον άνετο ευρωπαϊκό καναπέ τους, όταν η χώρα μας σήκωσε μόνη της το μεταναστευτικό βάρος ολόκληρης της Ευρώπης.