Εχουν γραφτεί σελίδες πολλές από άγγλους ιστορικούς για τον βασιλέα Ριχάρδο Γ΄, τον οποίο θεωρούν καλό και μετρημένο ηγεμόνα, αλλά δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν την εικόνα που έπλασε ο Σαίξπηρ για έναν Ριχάρδο τερατώδη, διαβολικό, πέραν πάσης ηθικής. Γι’ αυτό και όταν καταπιανόμαστε ή βλέπουμε έργα του Σαίξπηρ δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να τον δούμε ως ιστορικό, ούτε να τον χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε μια ιστορική περίοδο ή μια ηγεμονική ιστορική προσωπικότητα. Ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί την ιστορία ως δραματικό καμβά, όπως οι αρχαίοι τραγικοί τον μύθο. Οι Ηλέκτρες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη είναι τόσο διαφορετικοί ανθρώπινοι χαρακτήρες, ώστε να φαίνονται μεταξύ τους ξένοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή