Το ΚΙΝΑΛ ως Bitcoin

Τις τελευταίες μέρες το ΚΙΝΑΛ έχει γίνει κάτι σαν τα κρυπτονομίσματα. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το μέλλον, αλλά όλα δείχνουν ότι υπάρχει προοπτική. Είναι χωρίς πρόεδρο και στη δημοσκόπηση αγγίζει τα διψήφια. Και η εν δυνάμει εκλογική επιρροή του φτάνει στο 45% -πρόκειται για το ποσοστό του εκλογικού σώματος που δεν αποκλείει την πιθανότητα να ψηφίσει ΚΙΝΑΛ. Να αρχίσουμε με τα προφανή. Η διαδικασία για την ανάδειξη νέας ηγεσίας τόνωσε το ενδιαφέρον του εκλογικού ακροατηρίου. Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά δημιούργησε συναισθηματικά ερείσματα. Η είσοδος του Γιώργου Παπανδρέου στην κούρσα πρόσθεσε περισσότερη ίντριγκα στη συζήτηση, η εμφάνιση νέων υποψηφίων ανέβασε, έστω και λίγο, την ένταση. Το ΚΙΝΑΛ έγινε talk of the town, πήρε τηλεοπτικό χρόνο, εμφανίστηκε σε αναρτήσεις στην κοινωνική δικτύωση. Και όλα αυτά συνέπεσαν χρονικά με την κόπωση της κοινής γνώμης, της ίδιας της κυβέρνησης και την αυτοκαταστροφική διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να εκτροχιαστεί στη σφαίρα του λούμπεν. Με αυτούς τους συσχετισμούς στο τραπέζι, είναι λογικό το ΚΙΝΑΛ να προβάλλει, έστω και αχνά, ως καταφυγή του κεντρώου, ως σημείο αναφοράς για το μέτωπο της λογικής. Η ΝΔ του κάθεται πολύ δεξιά και ο ΣΥΡΙΖΑ του θυμίζει μία παρέα παιδιών που πετάει πέτρες στα παράθυρα. Συχνά ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι επιλέγουν εκλογικά με βάση αυτό που τους κάνει να αισθάνονται λιγότερο αμήχανοι ή μειώνει τον βαθμό της δυσφορίας τους. Και αυτή είναι μία καλή πλατφόρμα πάνω στην οποία μπορεί να πατήσει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, ένα σημείο εκκίνησης για να συζητήσει στα σοβαρά αν μπορεί να ξαναγίνει πόλος εξουσίας. Ναι βέβαια, θα εξαρτηθεί από το πρόσωπο του ηγέτη και τη συνοχή που θα επιδείξει το κόμμα μετά τη διαδικασία εκλογής. Και κυρίως από τη σαφήνεια και τη μεταρρυθμιστική επάρκεια των πολιτικών θέσεων. Το «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια» δείχνει προς το παρελθόν, απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε πιο κοντά στο 2050 παρά στο 1990. Οι παλιοί έχουν μνήμη, δεν χρειάζονται επαναλήψεις. Και οι νέοι δεν έχουν όρεξη να μάθουν.