«Ηρωές μου ήταν όσοι θυσίαζαν το μηνιάτικό τους για ένα λάιβ»

Ο συνθέτης Κώστας Λειβαδάς είναι ένας δημιουργός της συνάντησης και της υπαίθριας ζωής. Συχνάζει στα καφέ, περπατάει, πάει γήπεδο, μπαίνει στα τελευταία δισκάδικα, ακολουθεί τον Μπρους Σπρίνγκστιν στις συναυλίες του – το έκανε μάλλον, μέχρι αποκατάστασης της υγειονομικής τάξης -, κάνει λάιβ σε μικρούς ή μεγάλους χώρους της Αθήνας και της Ελλάδας. Τώρα ας πούμε, στις 20 και 27 του μηνός θα είναι με την Ανδριάνα Μπάμπαλη στη Σφίγγα, και εμείς στο Φίλιον – εκείνος, όπως όλοι οι παλιοί, το λέει Ντόλτσε – βρισκόμαστε για μια σουρεάλ κουβέντα, μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη για την πορεία του και την αισθηματική του αγωγή που ξεκίνησε από την Κυψέλη, πέρασε από τα Χανιά και την Κομοτηνή και κάθε φορά σαν ημερολόγιο κατέγραφε μια ιστορία που μετουσιωνόταν σε τραγούδι, το οποίο όμως είχε μια ειδοποιό διαφορά με αυτά άλλων δημιουργών της εποχής ή της γενιάς του: το τραγούδι αυτό κόμιζε και τις ιδέες του, τις εμμονές του, τα όσα τον μπόλιασε η φιλόλογος γιαγιά του, οι δάσκαλοί του σαν τον μεγάλο Κώστα Κλάββα, τα διαβάσματά του και τα ακούσματα (από Ράντι Νιούμαν και Νικ Κέιβ μέχρι Γιώργο Μητσάκη) ή η ποίηση του Μεσοπολέμου. Η 4η Εντολή μαζί του είναι και μια καλή αναδρομή σε όσα συμβαίνουν στη μουσική μας τα τελευταία είκοσι χρόνια από τη σκοπιά ενός ευαίσθητου καλλιτέχνη.