Δεν είναι φολκλορικός, δεν είναι διδακτικός, δεν είναι μεταφυσικός, δεν είναι λογοτεχνικό ιερατείο, δεν επιδιώκει να καθοδηγήσει κανέναν, δεν παριστάνει τον πνευματικό ταγό. Από τα πρώτα του βιβλία κι από τις πρώτες του εμφανίσεις στη δημόσια σφαίρα αυτή είναι η εντύπωση που είχα και συνεχίζω να έχω για τον Χρήστο Χωμενίδη – ο οποίος χθες τιμήθηκε με το ευρωπαϊκό βραβείο μυθιστορήματος για τη «Νίκη», το μυθιστόρημα που εκμεταλλεύεται τις οικογενειακές διαδρομές στα μονοπάτια της νεότερης ελληνικής ιστορίας προκειμένου να μιλήσει για την πιο δύσκολη καμπή στην ελληνική ιστορία και στην ελληνική Αριστερά, αλλά και για την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή