Σημειώναμε πριν από δύο μέρες σε τούτη εδώ τη γωνιά πως δεν θα έπρεπε ο προπονητής της εθνικής ομάδας, με δύο χρόνια παρουσίας στον πάγκο της, να κρίνεται από τα δύο τελευταία παιχνίδια. Η ίδια η ΕΠΟ είχε επικοινωνήσει πως μετά το τέλος των προκριματικών και παρά το γεγονός ότι τα παιχνίδια ήταν αδιάφορα βαθμολογικά, θα έμπαινε σε οριστική κουβέντα με τον Φαν’τ Σιπ για την ανανέωση ή μη της συνεργασίας τους. Το κλίμα ήταν θετικό, αυτό που απόρρεε από τις πρώτες επαφές έφερνε τις δύο πλευρές κοντά στην υπογραφή νέου συμβολαίου.

Και τελικά όλα άλλαξαν από το αποτέλεσμα όχι με την Ισπανία, που έφερε και μαθηματικά τον αποκλεισμό από το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά απ’ αυτό με αντίπαλο το Κόσοβο. Και κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο ο ολλανδός προπονητής διαχειρίστηκε το τελευταίο παιχνίδι στον όμιλο των προκριματικών. Η διαχείριση του Ολλανδού άλλαξε κάπως το κλίμα που υπήρχε τις τελευταίες μέρες, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ. Και είναι να απορεί κανείς πώς φτάσαμε στο τελευταίο και αδιάφορο παιχνίδι για να κρίνει η ομοσπονδία την αξία ενός προπονητή.

Ανεξάρτητα από το αν ο Ολλανδός πέτυχε ή όχι, θα έπρεπε να έχει βγει συμπέρασμα για το αν μπορεί να εμπνεύσει και να οδηγήσει την Ελλάδα στην επόμενη μέρα της. Και όχι να κρίνεται η διετής παρουσία του από ένα 90λεπτο κόντρα στο Κόσοβο. Σε ένα ματς που στην εξέδρα δεν βρίσκονταν πάνω από 2.000 άνθρωποι, που οι παίκτες δεν είχαν κίνητρα και που έμοιαζε με φιλικό προετοιμασίας και όχι με επίσημη αναμέτρηση. Ο τρόπος με τον οποίο η ΕΠΟ κινείται και αποφασίζει είναι στα όρια του ερασιτεχνισμού. Κι εδώ δεν μιλάμε για μια ανούσια απόφαση, αλλά για το αύριο μιας εθνικής ομάδας που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια.