Η διαρκής επαναφορά του αιτήματος να μετασχηματιστεί ή ακόμη και να καταργηθεί αυτό που συνηθίσαμε να περιγράφουμε ως «εορτασμό του Πολυτεχνείου» δεν αποτυπώνεται τόσο ως κόπωση από την επανάληψη των κινητοποιήσεων ή

των όποιων «επεισοδίων». Πολύ περισσότερο εκφράζει μια συχνά ανομολόγητη επιθυμία να ξεμπερδεύουμε με την ίδια τη μνήμη της εξέγερσης, αλλά και

με την ίδια την έννοια

της ριζικής αμφισβήτησης μιας πραγματικότητας που διαψεύδει τις προσδοκίες μεγάλου μέρος

της κοινωνίας.