Στη σχισμή του χρόνου

Ανήκω σε μια γενιά που έζησε το Πολυτεχνείο με τον πιο «ανόθευτο» και «αδιαμεσολάβητο», θα έλεγα, τρόπο. Εκείνος ο Νοέμβρης του 1973 με βρήκε στο μετέωρο βήμα ανάμεσα στην προεφηβεία και στην πρωτοεφηβεία. Ούτε μικρή ούτε μεγάλη. Ούτε παιδί ούτε έφηβη. Οχι τόσο ανυποψίαστη ώστε να μην καταλαβαίνω τι γινόταν, αλλά ούτε και τόσο υποψιασμένη ώστε να αντιλαμβάνομαι τη δεύτερη, πολιτική και κομματική, ανάγνωση των γεγονότων. Είναι αυτή η μοναδική, για κάθε γενιά, «σχισμή του χρόνου» κατά την οποία ο νέος άνθρωπος δεν νομίζει ότι ξέρει τα πάντα (αυτό, κατά τη γνώμη μου, συμβαίνει μετά τα 15) αλλά ούτε και ενδιαφέρεται να τα μάθει. Του αρκεί που τα νιώθει. Μέχρι εκεί. Ενα σύντομο διάστημα που δεν χρειαζόμαστε και δεν θέλουμε να εξηγήσουμε ούτε να ιδεολογικοποιήσουμε το συναίσθημα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή