Το Πολυτεχνείο δεν ζει

Το Πολυτεχνείο δεν ζει

«Το Πολυτεχνείο ζει»; Λυπάμαι που θα σας στενοχωρήσω ή τέλος πάντων θα στενοχωρήσω μερικούς εξ ημών, αλλά όχι. Πάνε πολλά χρόνια που τον χάσαμε το μακαρίτη. Κάτι λιγότερο από τέσσερις δεκαετίες. Απλώς δεν του το είχαμε πει, του το κρατούσαμε μυστικό, και ως εκ τούτου δεν το ξέρει. Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έγινε το κακό. Τότε που η Αριστερά, μείζονα, ελάσσονα και έξω από δω (εξωκοινοβουλευτική δηλαδή…), βρήκε στην επέτειο την αφορμή – και το εργαλείο – να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ. Να ξεφύγει από την απειλή της εξαφάνισης, καθώς το ΠΑΣΟΚ ήταν τότε όλα: και Κεντροαριστερά, και Αριστερά, και προοδευτική Δεξιά. Ολοι είχαν βρει καταφύγιο κάτω από την ομπρέλα του. Μέχρι που η original Αριστερά αποφάσισε να κάνει το βήμα παραπέρα από τη σκιά του μεγάλου Ανδρέα και να αναζητήσει πεδίο σύγκρουσης με μια κυβέρνηση που ήταν προοδευτική και της είχε αφαιρέσει πολιτικές και συνθήματα και σιγά σιγά την εκτόπιζε προς τα άκρα.