Η λάθος μεριά

Τη δεκαετία του 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιδείξει μια ανεπίτρεπτη ανοχή στη βία. Δεν ήταν αστείο. Η βία έφερε τρεις νεκρούς στη Μαρφίν, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό του αθηναϊκού κέντρου, κατέκαψε σημαντικά κτίρια, μεταξύ άλλων και τον κινηματογράφο Αττικόν, κατέστρεψε εκατοντάδες μικρούς επιχειρηματίες και, κυρίως, μετέτρεψε τις επιθέσεις κατά της δημοκρατίας σε αντισυστημισμό. Ο αντισυστημισμός έγινε το άλλοθι των επιθέσεων στα σύμβολα και στους θεσμούς της δημοκρατίας. Απ’ τη μια ήταν οι μούντζες, οι κρεμάλες και τα συνθήματα: «να καεί, να καεί, το μπ…λο η Βουλή». Απ’ την άλλη, οι επιθέσεις κατά των αντιπάλων πολιτικών, η διάλυση των παρελάσεων, τα γιαουρτώματα πολιτικών, συγγραφέων ή δημοσιογράφων που δεν ενέκρινε το κίνημα, οι αντισυγκεντρώσεις, η στοχοποίηση της αντίπαλης άποψης. Η ριζοσπαστική Αριστερά, τμήμα της οποίας (και τμήμα των παραδόσεών της) προερχόταν από τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά, δηλαδή από τη δημοκρατική Αριστερά, επέδειξε απαράδεκτη ανοχή στην πολιτική βία, ο δε Αλέξης Τσίπρας σύμφωνα με τη μαρτυρία του Κώστα Τζαβάρα έχει πει ότι «οι μολότοφ είναι καλές ή κακές αναλόγως σε ποια μεριά είσαι, εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;».