Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικό και αφορά τους αγώνες για τη Δημοκρατία, τις ατομικές ελευθερίες και την αποκατάσταση ενός περιβάλλοντος που είναι προϋπόθεση για προκοπή, κοινωνική ανέλιξη και ίση πρόσβαση στο πεδίο των ευκαιριών. Κι όμως για ορισμένους εδώ και χρόνια υπάρχει μια παρεξήγηση.

Για εκείνους ο Νοέμβρης ήταν ταυτόσημος με τη βία, το μπάχαλο και εσχάτως και με ένα νέο «ήθος»: να επιλέγουν εκείνοι ποιος έχει το δικαίωμα να αφήσει ένα γαρίφαλο στον χώρο ή να αποτίσει φόρο τιμής στους αγωνιστές εκείνης της εξέγερσης. Το είδαμε και φέτος και το φαινόμενο δεν είναι απλώς σύμπτωμα σήψης, κακοποίησης και αυταρχισμού, αλλά και στυγνής μεταποίησης του νοήματος του Πολυτεχνείου σε κενό σώμα.

Τα παιδιά εκείνα που τότε έθεσαν τον εαυτό τους σε κίνδυνο κατά του δικτατορικού καθεστώτος, που φυλακίστηκαν ή βασανίσθηκαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ δίδαξαν ακριβώς το αντίθετο. Και πάλεψαν για ιδεώδη που δεν χωρούν «τραμπούκους», πορτιέρηδες και ιδιότυπα face control, αλλά το πανανθρώπινο ιδανικό της συμπεριληπτικής Δημοκρατίας. Ενα κεκτημένο 48 ετών που κανείς ανεγκέφαλος δεν μπορεί να δυναμιτίζει ή να τους προσδίδει το δικό του αλλότριο νόημα. Ούτε καπηλευτές σηκώνει η επέτειος, ούτε τυμβωρύχους και μεταπράτες της.

Ανήκει στον λαό μας, στα όσα καταφέραμε σε περιβάλλον δημοκρατίας και σε όσα μπορούμε ενωμένοι να επιτύχουμε. Η Ιστορία είναι αμείλικτη με τους παραχαράκτες της.