Το ψέμα της «καθαρής ζωής»

Μια από τις χειρότερες μόδες των τελευταίων ετών είναι η βιομηχανία της ευεξίας και η φιλολογία της «καθαρής ζωής», με όλες τις παραφυάδες τους, που απέκτησαν πιο τρομακτικό πρόσωπο μέσα στην πανδημία. Ξεκινώντας από τα διάφορα μαγαζιά και παραμάγαζα παραϊατρικής, θεραπείες με βότανα και βάμματα, ειδικές «διατροφές», δηλητήρια μέλισσας που διαφημίζουν στην τηλεόραση ότι «σώζουν» από την αρθρίτιδα, χυμοί που θα διώξουν τις «τοξίνες» από το σώμα και κάθε συνέπεια της αστικής ζωής. Ή και την πιο λαϊκή μορφή αυτής της συλλογικής τρέλας, την καταστροφολογική μπουρδολογία για τις «τροφές-δηλητήρια», τα «μεταλλαγμένα», τα τρόφιμα «με φορμόλη», τα «χημικά» (λες και τα «φυσικά» δεν είναι χημικά), καταγγελίες με ταξικό πρόσημο που ωστόσο δεν αναδεικνύουν με σοβαρό τρόπο την κρίση επισιτισμού στα πραγματικά φτωχά στρώματα, απλώς συνωμοσιολογούν αβέρτα. Με ορδές σχολιαστών, σαν τους υπνωτισμένους της ταινίας «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας», φανατικούς που βασίζονται στην πίστη κι απέναντί τους βλέπουν κάθε λογής οργανωμένες αμαρτίες, χαρακτηρίζουν τους συνανθρώπους τους «θύματα» των μεγάλων διατροφικών αλυσίδων και «πειραματόζωα» των φαρμακευτικών και της ελίτ και πλασάρονται ως προστάτες του λαού ενώ περιφέρουν μόνο τη βεβαιότητα της ανωτερότητάς τους.