Είναι δύσκολη και επίπονη για τον φίλο του Παναθηναϊκού η διαδικασία που περνάει η ομάδα μπάσκετ. Οχι τόσο γιατί αυτή τη στιγμή όχι μόνο η ομάδα τους είναι μία από τις χειρότερες στην Euroleague, αλλά γιατί δεν υπάρχει προοπτική πως σύντομα θα αλλάξει η κατάσταση. Με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να έχει ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται να ασχοληθεί ξανά και να βάλει χρήματα και το μπάτζετ να είναι ένα από τα χαμηλότερα στη λίγκα, οι Πράσινοι δύσκολα μπορούν να δουν στον ορίζοντα καλύτερες μέρες απ’ αυτές που βιώνουν.

Στο μπάσκετ ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Πολλοί θα μιλήσουν για τον Δημήτρη Πρίφτη και το αν έχει το ειδικό βάρος για να είναι στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Τα ίδια, όμως, λέγονταν και για τον Βόβορα. Και για τον Κάτας. Και για πολλούς ακόμα που τα τελευταία χρόνια πέρασαν από τον πάγκο του Παναθηναϊκού αλλά έφυγαν ως αποτυχημένοι. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να δει πέρα από τον πάγκο του. Και η αλήθεια είναι πως οι παίκτες που έχει φέρει δεν είναι εκείνοι που μπορούν να πάνε την ομάδα ένα βήμα πιο ψηλά και να την κάνουν τουλάχιστον διεκδικήτρια του τίτλου.

Οι ξένοι είναι αμφιβόλου αξίας και μονάχα ο Μέικον δείχνει ικανός να σταθεί επάξια σε μια διοργάνωση όπως η Euroleague. Ο Παπαπέτρου μοιάζει πλέον να παίζει με ένα βάρος που δεν μπορεί να το σηκώσει, αυτό του ηγέτη όλης της ομάδας. Φορτώνεται με έξτρα βάρος, βγαίνει μπροστά σε στιγμές που δεν χρειάζεται, όπως στο να πάρει τα τελευταία σουτ ενώ δεν είναι ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας. Και βρίσκεται σε διαδικασία να απολογείται μετά από κάθε ήττα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, του Παναθηναϊκού είναι η νοοτροπία. Οι παίκτες μοιάζουν να πετούν λευκή πετσέτα σε πολλά ματς χωρίς να αντιλαμβάνονται σε ποια ομάδα παίζουν. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή.