«Τα Γλυπτά του Παρθενώνα θα έπρεπε να έχουν επιστρέψει εδώ και χρόνια»

Μιλώντας για ώρες με τον Μιχάλη Λεφαντζή, στο γραφείο του κάτω από την Ακρόπολη, στριφογυρίζει στο μυαλό μου μια ρήση: Το παρελθόν είναι απρόβλεπτο. Επιστρέφοντας σε αυτό μέσω των μνημείων, ποτέ μια ανακάλυψη δεν έχει στατικό χρονικό χαρακτήρα, αλλά συνεχώς σε επανατοποθετεί σε ένα σπιράλ ευρημάτων και αναζωπυρώνει τον ίδιο τον διάλογο ή τον στοχασμό γι’ αυτό που είσαι και σε περιβάλλει. Τυπικά ο Μιχάλης Λεφαντζής είναι διδάκτορας, αρχιτέκτονας και ασχολείται από το 1994 με τη μελέτη και αναστήλωση μνημείων. Το όνομά του έχει συνδεθεί με τον Ναό της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ και τον Γολγοθά, αλλά και με την Αμφίπολη. Καθώς όμως μου μιλάει παθιασμένα μπροστά από σχέδια, χάρτες, διαγράμματα στο γραφείο του, αντιλαμβάνομαι πως το κάθε νέο μνημείο ή μια νέα ανακάλυψη προσθέτει ερωτήματα, ανατέμνει απαντήσεις, αναθεωρεί παραδοχές. Και πως ακόμη και στο πιο καθημερινό σημείο της πραγματικότητάς μας κρύβεται εν δυνάμει μια προγενέστερη ζωή ή αποτύπωμά της. Το διαπιστώνω με τον περίφημο τύμβο Καστά, στην Αμφίπολη, που μας απασχόλησε όλους το 2014. Αλλά και στο γεγονός πως στον Λεφαντζή χρωστάμε την εξής ανακάλυψη: μέρη του θρυλικού πλοίου «Καρτερία» βρίσκονται εντοιχισμένα κτίριο της διοίκησης του Ναυστάθμου Σαλαμίνας, ενώ άλλα κομμάτια του χρησιμοποιήθηκαν ως υποστυλώματα ενός προβλήτα! «Καρτερία», παρεμπιπτόντως, είνει το πρώτο ατμοκίνητο πολεμικό πλοίο στον κόσμο, το οποίο συμμετείχε στον Αγώνα του 1821. Για όλα αυτά δίνουμε την 4η Εντολή στον Μιχάλη Λεφαντζή, λαμπρό επιστήμονα, που στο πρόσωπό του τέμνεται η λεπτή τέχνη και τεχνική της αναστήλωσης με την πολύπλευρή γνώση της Ιστορίας.