NON PAPER

Το μετέωρο βήμα του παραλογισμού

Ανατρέχω στην ειδησεογραφία των τελευταίων δέκα, περίπου, ημερών. Της πρώτης αλλά και της δεύτερης σελίδας – πολλές φορές τα «πρώτα» κρύβονται μέσα στα «δεύτερα». Διαβάζω για μια νοσηλευόμενη με κορωνοϊό που βούτηξε έναν σταυρό και, κραδαίνοντάς τον, άρχισε να κυνηγά τσίτσιδη τους γιατρούς μέσα στο νοσοκομείο. Για ασθενείς που αρνούνται να διασωληνωθούν, που πετάνε τα φάρμακά τους στα σκουπίδια ή που διεκδικούν το δικαίωμα να… πεθάνουν υγιείς. Μετά τους αρνητές εμβολίου που φοβούνται ότι τα τσιπάκια του Μπιλ Γκέιτς θα αλλοιώσουν το DNA τους, έχουμε και τους αρνητές απογραφής που είναι σίγουροι ότι ο απογραφέας θα αλλοιώσει την αύρα ή το φενγκ σούι ή το κάρμα ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο του σπιτιού τους. Ακούω ότι γονείς δεν στέλνουν εδώ και ενάμιση χρόνο τα παιδιά τους στο σχολείο ως δείγμα αντίστασης σε μια υγειονομική χούντα που επιβάλει μέτρα για μια πανδημία που δεν υπάρχει, που υποχρεώνει τα παιδιά να φοράνε μάσκες ή να κάνουν τεστ (για να μη θυμηθούμε αυτούς που, πριν από μερικές εβδομάδες, ντύνονταν τσολιάδες ή επέβαλλαν στους δασκάλους πρόστιμα κάποιων εκατομμυρίων ευρώ). Βλέπω τα αντιεπιστημονικά παραληρήματα πρώην αναπληρωτών υπουργών Υγείας και ποστ εν ενεργεία βουλευτών. Χαζεύω ανορθόγραφα συνθήματα σε πανό, πλακάτ και αφίσες. Μαθαίνω για τσαμπουκάδες ανεμβολίαστων. Είναι και μια «εικαστικός» που πυροβόλησε τον πατέρα της κόρη της και πρόκειται, λέει, κληρονόμο μεγάλων βιομηχανιών, αμύθητων περιουσιών – για τίτλους ευγενείας δεν ξέρω.