Η πολιτική ως συγκρότηση

Ενας από τους λόγους της δημοκρατικής έκπτωσης που βιώνουμε διεθνώς τα τελευταία χρόνια είναι ότι πολιτικά κόμματα και κοινωνίες αδιαφορούν ή υποβαθμίζουν, για τα πρόσωπα στα οποία αναθέτουν την ηγεσία τους, το θεμελιώδες κριτήριο της συγκρότησης. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους λεγόμενους λαϊκιστές ή στους αυταρχικούς ηγέτες, για τους οποίους η έλλειψη βασικών γνώσεων και ικανοτήτων, υπό τον μανδύα τού «δεν ανήκω στις ελίτ, γι’ αυτό ξέρω καλύτερα», αποτελεί βασικό πολιτικό εργαλείο. Στην αγωνία των ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό απαξιωμένων πολιτικών σχηματισμών να εκφράσουν τον «μέσο άνθρωπο», η αναγκαία πολιτική συγκρότηση έχει συχνά υποβαθμιστεί και σε σχέση με καθ’ όλα δημοκρατικούς και καλοπροαίρετους ηγέτες: χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούν οι ΗΠΑ, όπου, μετά την ντροπιαστική λαίλαπα Τραμπ, επελέγη ένας άνθρωπος με ανθρωπιά, δημοκρατικότητα και ήθος, αλλά εμφανώς χωρίς την πνοή και τα ηγετικά προσόντα που απαιτούν οι καιροί.