Ενα από τα παράδοξα στην ιστορία μας είναι η ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η ειρωνεία, δηλαδή, ότι η ανεξαρτησία του έθνους μας κερδίζεται με τα όπλα των ξένων δυνάμεων, διότι ο αγώνας των Ελλήνων είχε χαθεί στρατιωτικά.  (Στο παράδοξο αυτό εντοπίζονται, νομίζω, οι ρίζες του εθνικού μας συμπλέγματος με τους ξένους, που εκδηλώνεται διαχρονικά και κατά ποικίλους τρόπους…) Αν για τον βρετανό ναύαρχο η ναυμαχία ήταν ένα «ατυχές συμβάν» (untoward event), για εκείνους που έφτιαξαν τον ιδρυτικό μύθο της αναγέννησης του ελληνικού έθνους, η ναυμαχία ήταν πηγή τεράστιας αμηχανίας. Για τον λόγο αυτόν, η αφήγηση της Ελληνικής Επανάστασης στα σχολικά βιβλία (της εποχής μου τουλάχιστον) ήταν ακατανόητη. Δεν καταλάβαινες πώς τελικά προέκυψε η ανεξαρτησία της χώρας, επειδή η αφήγηση ήταν ελληνοκεντρική και παρέλειπε τελείως τη σχέση της Επανάστασης του 1821 με τα γεγονότα και τις τάσεις της εποχής στον ευρύτερο κόσμο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή