Η όλο και βαθύτερη οικονομική και νομισματική κρίση της Τουρκίας δεν είναι και δεν θα είναι απλώς και μόνον επώδυνη για τον λαό της. Ο Ερντογάν και το νεοοθωμανικό δόγμα που ακολουθεί, αλλά και ιστορικά, έχει καταδείξει πως κάθε ενδογενή κρίση της η γειτονική χώρα την εξάγει, τη μετακινεί, τη μορφοποιεί σε ένα επικίνδυνο εξωστρεφές στρατήγημα που συχνά θέτει σε διακινδύνευση και σε απειλή τις χώρες που συνορεύει. Στα παραπάνω, ας έχουμε υπόψη μας μια ακόμη κρίσιμη εξίσωση που στο ένα σκέλος της έχει τις μείζονες πληθωριστικές τάσεις στην Τουρκία και τη ραγδαία φτωχοποίηση κοινωνικών στρωμάτων, στο άλλο όμως έχει επίσης την κρίση του Προσφυγικού και την αστάθεια που δείχνει το «σύστημα Ερντογάν» ενόψει και των εκλογών του 2023.

Το όλον κράμα διαμορφώνει μια νέα συνθήκη πολυπαραγοντικής επισφάλειας και γεωπολιτικά και δεδομένου πως η Τουρκία έχει διαρκή και ανοιχτά μέτωπα σχεδόν σε όλες τις πλευρές των συνόρων της! Την όλη αναθεωρητική της στάση ενισχύει η μη σαφής και στέρεη αντιμετώπιση μιας σειράς δυνάμεων – πλην της Γαλλίας βέβαια – αλλά και η ευρύτερη ρευστοποίηση που επιτρέπει στον Ερντογάν να εναλλάσσει την εσωτερική του κρίση με απειλές. Και ως συμβολή σε ένα ψευδεπίγραφο δόγμα συνεκτικότητας του έθνους – κράτους του.

Ας μη διαφεύγουν τα παραπάνω για τη χώρα μας που οφείλει σθεναρά να επιμένει πως είναι μέλος της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ και διαρκής σταθεροποιητικός παράγοντας για τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο – σε αντίστιξη με την Τουρκία.