«Η γάτα, δυστυχώς, παρεγνωρίσθη και παραγνωρίζεται και μέχρι σήμερον ως προς τας πνευματικάς αυτής ιδιότητας. Γενική τουλάχιστον ιδέα επικρατεί ότι αύτη είναι ζώον πανούργον, άπιστον, εγωϊστικόν και κίβδηλον τον χαρακτήρα, ανάξιον δε όλως διόλου της ημετέρας φιλίας και εμπιστοσύνης. Αι κρίσεις αύται προέρχονται, διότι συνειθίσαμεν να συγκρίνωμεν αυτήν πάντοτε προς τον σκύλον, μεθ’ ού όμως ουδεμία δύναται να γίνη σύγκρισις, διότι ούτος μεν είνε εκ των πρώτων ζώων, τα οποία ο άνθρωπος παρέλαβε μεθ’ εαυτού και ανέθρεψε και ημέρωσε και, επομένως, είνε ζώον από των αρχαιοτάτων χρόνων συζών μετά του ανθρώπου, ενώ η γάτα είνε, νεώτατον, παραληφθέν υπό του ανθρώπου κατά τους ιστορικούς χρόνους». Βρισκόμαστε στο 1888 και ο Σπυρίδων Μηλιαράκης (1852 – 1919), καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πρακτικό Λύκειο, Φυτολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, γράφει στη γλώσσα της εποχής του. Είναι η εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη και της αστικής αθωότητας. Μέχρι την εκπνοή του 19ου αιώνα η Αθήνα είχε μεταμορφωθεί σε σύγχρονη πρωτεύουσα με νεοκλασικές κατοικίες, το ηλεκτρικό ρεύμα επεκτεινόταν στην πόλη, έρχονταν τα μεγάλα δημόσια έργα και οι σιδηρόδρομοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή