Αποχώρηση

^«Ο “Ρινόκερος”, αναμφισβήτητα, είναι έργο αντιναζιστικό. Κυρίως όμως είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κοινωνική αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες, στην πραγματικότητα, είναι το άλλοθι». Ετσι το έχει περιγράψει ο συγγραφέας του. Κι έτσι, θα μπορούσε να υποστηρίξει ένας θαυμαστής τού μέχρι προχθές πρωταγωνιστή του, ο τελευταίος αποφάσισε να εγκαταλείψει τον θίασο. Πατώντας, δηλαδή, πάνω στα λόγια του Ιονέσκο, φρόνησε ότι μπαίνει πιο βαθιά στο πετσί του ρόλου αν καταγγείλει με την αποχώρησή του το «σύστημα» που θέλει να αποκτηνώσει τους ανθρώπους χωρίζοντάς τους σε δύο στρατόπεδα, σε εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους. Οι εγχώριοι αρνητές των εμβολίων απέκτησαν ένα νέο είδωλο. Κέρδισαν – στα μάτια τους έστω – τη νομιμοποίηση που προσφέρει στον «αγώνα» τους η ιδεολογική χρυσόσκονη με την οποία τον ράντισε ένας δημοφιλής καλλιτέχνης. Αυτή είναι η μια γωνία. Μήπως, όμως, υπάρχει κι ανάποδη ανάγνωση;