Ραντεβού με την κοινοτοπία

Κάθε εορτασμός σημαίνει ως έναν βαθμό και παρεξήγηση ή και – εν μέρει – παραποίηση του γεγονότος που γιορτάζεται. Επτά ημέρες μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου κάθε άλλο παρά καθυστερημένος μπορεί να θεωρηθεί ένας σχολιασμός σε σχέση με όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Τετάρτη, τόσο περισσότερο καθώς αφορά μια επέτειο που ο εορτασμός της δεν πρόκειται να απαλειφθεί αλλά θα συνεχίζεται – και πολύ σωστά – επ’ άπειρον. Δικαιούται όμως ο καθένας να αναρωτηθεί όχι μόνο για φέτος, αλλά και για τους 47 εορτασμούς που έχουν προηγηθεί, ποιο υπήρξε το καταστάλαγμά τους ώστε να πιστεύουμε ότι πραγματικά τιμούμε ένα αναμφισβήτητα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός και ο εορτασμός δεν έγινε και δεν γίνεται στο πλαίσιο μιας καθιερωμένης, σχεδόν αυτοματοποιημένης διαδικασίας; Υπάρχει έστω και ένας που να θυμάται τι είπαν, εκτός από τους ίδιους – αν το θυμούνται βέβαια και αυτοί – οι πολιτικοί αρχηγοί; Ή ακόμη καλύτερα ο καθένας δεν θα μπορούσε, χωρίς να τους έχει ακούσει, να επαναλάβει το τι είπαν στον αύλειο χώρο του Πολυτεχνείου όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί αποτίνοντας, σύμφωνα με μια αγαπημένη έκφραση των τηλεοπτικών καναλιών, «τον προσωπικό του φόρο τιμής ο καθένας»;