Τι σημαίνει ή τι περιέχει για εσάς η λογοτεχνική πράξη; Πώς αναπτύσσεται μέσα σας; Δεδομένου ότι είστε και από τους συγγραφείς που γράφουν καθημερινά.

Είναι δουλειά σκληρή, που ζητά αφοσίωση, κομμάτι απ’ την ψυχή σου κάθε μέρα. Ακολουθώ αυστηρό πρόγραμμα: μία ώρα επιμέλεια της χθεσινής σοδειάς και τρεις με τέσσερις ώρες γράψιμο της συνέχειας. Δεν έχω γιορτές, Σαββατοκύριακα – γράφω κάθε μέρα, όλο τον χρόνο.

Με ποιους τρόπους αναδύονται τα ερεθίσματα μέσα σας για να ξεκινήσετε ένα βιβλίο; Πηγάζουν από το βίωμα, το συναισθηματικό σύμπαν, μια εικόνα ή και από αλλού;

Η πηγή είναι μέσα – γι’ αυτό και δεν πιστεύω στην ουρανόπεμπτη έμπνευση. Ο,τι γράφεις είναι κομμάτι του ψυχισμού σου, επηρεασμένο απ’ το θυμικό της στιγμής, τις αναμνήσεις, τα αισθήματα, φανερά κι αφανή. Οσο για ιδέες, όλοι έχουν, οι συγγραφείς είναι απλώς αυτοί που τις κάνουν βιβλία.

Βρίσκεστε για πολλά χρόνια σταθερά ψηλά στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Πώς εισπράττετε εσείς αυτή την αποδοχή και ποια αφηγηματικά στοιχεία σας πιστεύετε ότι συγκινούν;

Από την «Κατερίνα»και μετά δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες με ανακάλυψαν και βρήκαν κάτι στα βιβλία μου, στη γραφή, στις ιστορίες που αφηγούμαι, που τους κρατά δεμένους με τα βιβλία μου. Είναι ένα θαύμα, κι είμαι απέραντα ευγνώμων για την αναγνωστική τους αφοσίωση και προσπαθώ, κάθε φορά, να τους χαρίζω όσο γίνεται καλύτερα βιβλία.

Στο νέο σας μυθιστόρημα «Μισό Παιδί» κυριαρχεί μια μαζική δολοφονία από έναν 17χρονο και μερικά ανομολόγητα μυστικά. Μπορείτε να μας πείτε για τα υλικά της έμπνευσής σας;

Η αφορμή ήταν τα μακελειά σε σχολεία των ΗΠΑ, κι απλώς μετέθεσα τη δράση σε ένα ακριτικό χωριό. Ηθελα την κλειστοφοβία του μικρού τόπου, τη μικρογραφία κοινωνίας που πενθεί κι ασφυκτιά, κι έναν παράξενο, παρείσακτο πρωταγωνιστή που ψάχνει την αλήθεια πίσω απ’ την επίσημη εκδοχή του φονικού. Είναι μια διασταύρωση αστυνομικού και θρίλερ, με τις σταθερές εμμονές μου: βία, σκληρότητα, άρρωστες οικογένειες.

Τον Φίλιππο Σέξτο, αυτόν τον άνθρωπο χωρίς ιδιότητες, πώς τον εμπνευστήκατε;

Δεν ήθελα – δεν μπορούσα να φτιάξω – έναν μπλαζέ έλληνα επιθεωρητή, που εξιχνιάζει υποθέσεις επειδή είναι μεγαλοφυΐα. Προτίμησα έναν μεσόκοπο άντρα που ανακατεύεται στην πλοκή από απλή, αγαθή περιέργεια.

Είναι ενδιαφέρον που με αυτό το βιβλίο εξερευνάτε τις ρίζες της βίας. Η βία που δεν είναι ποτέ αυτοφυής. Πώς μπορούμε να την κατανοήσουμε;

Η βία είναι Πρωτέας, έχει αμέτρητα πρόσωπα: φτώχεια, πείνα, κακοποίηση, εκφοβισμός, περιθωριοποίηση, μισαλλοδοξία, ο φόνος είναι η πλέον ακραία έκφανσή της. Ομως πάντοτε υπάρχει σπορέας, κάποιος φυτεύει τη βία σ’ αυτούς που μεθαύριο θα την ασκήσουν σε άλλους.

Πόσα πρόσωπα έχετε ως συγγραφέας; Δηλαδή ο Κορτώ της «Κατερίνας» είναι ίδιος με σήμερα ή με το αμέσως προηγούμενό σας, «Οταν κοιμούνται οι φίλοι μου»;

Τα βιβλία μου διαφέρουν πολύ αναμεταξύ τους, αλλά είναι επόμενο, κάθε φορά ακολουθώ την ιστορία που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και τη γράφω με τον τρόπο, το ύφος, τους χαρακτήρες που χρειάζεται.