«Τα μουσεία ως και τη δεκαετία του ’90 ήταν μόνο για αρχαιολόγους»

Οταν κλείνει τα μάτια του και προσπαθεί να ανακαλέσει στον νου του την πρώτη του ανάμνηση, βλέπει τον κοζανίτικο οντά του Μουσείου Μπενάκη, τον οποίο πρωτοαντίκρισε σε ηλικία πέντε ετών. Η επόμενη αξιομνημόνευτη συνάντηση του Γιώργη Μαγγίνη με το Μουσείο Μπενάκη ήταν το 2011. Ο 40χρονος τότε αρχαιολόγος δεν ακολουθούσε μέσα από τα εκθέματα τα ίχνη της εξέλιξης του ελληνικού πολιτισμού, όπως είχε κάνει δεκάδες φορές μέχρι εκείνη τη στιγμή ως απλός επισκέπτης. «Βυθίστηκε» στο τέταρτο υπόγειο του κτιρίου, εκεί όπου βρίσκονταν οι κινεζικές συλλογές, τις οποίες και ήθελε να μελετήσει. Τότε δεν γνώριζε πως ύστερα από πέντε χρόνια – στο τέλος του 2016 – θα κατακτούσε την κορυφή του ιδρύματος που είχε χαραχθεί ανεξίτηλα στην παιδική του μνήμη. Μια κορυφή που βρισκόταν μόλις τρεις ορόφους πιο ψηλά, στο πρώτο υπόγειο του νεοκλασικού κτιρίου της οδού Κουμπάρη, και η οποία είχε μείνει κενή μετά την αποχώρηση του επί 41 χρόνια διευθυντή Αγγελου Δεληβορριά και την ατυχή συνεργασία του μουσείου με τον υπεύθυνο καλλιτεχνικής δημιουργίας του γαλλικού υπουργείου Πολιτισμού και Επικοινωνίας Ολιβιέ Ντεκότ.