Ionesco project

Είχε κι ένα κέρδος αυτή η ιστορία. Να θυμηθούμε μερικοί την ιστορία μας. Τότε που οι χουνταίοι, καθώς δεν μπορούσαν να ελέγξουν τα πάντα αφού δεν γνώριζαν γλώσσες, άφηναν τις δασκάλες μας των γαλλικών να μας μυούν σε πράγματα σαν κι αυτό. Το θέατρο του παραλόγου ήταν ταμάμ για να προχωρήσουμε τα γαλλικά μας και να στήσουμε τρικούβερτο πανηγύρι αναρχίας παίζοντας τον Ρινόκερω, τις Καρέκλες, το Μάθημα, τον Καινούργιο ενοικιαστή και τη Φαλακρή τραγουδίστρια. Θυμάμαι ένα ένα τα μουτράκια που υποδύονταν την κυρία και τον κύριο Σμιθ και τα γέλια που κάναμε εμείς, οι συλλογικοί σκηνοθέτες, γιατί στο σχολείο ό,τι μαθαίναμε από θέατρο ήταν «Ο Παπαφλέσσας, ο μπουρλοτιέρης των ψυχών», του Σπύρου Μελά και κάτι σκετσάκια ανωνύμων για τη Β. Ηπειρο και την Κύπρο. Για το Αρχαίο δράμα, ούτε λόγος. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβουμε ότι αυτό το αποσπασματικό ψυχόβγαλμα με τα χορικά και τους κομμούς ήταν τελικά θέατρο. Τι να πρωτοπεί κανείς σε ένα χαμηλοτάβανο υποσέλιδο; Καλύτερα να υποστείλει τη σκαλωσιά και να παραμείνει στο ισόγειο, εκεί που μπαινοβγαίνουν τα φαντάσματα χωρίς να ενοχλούν κανέναν. Οπως το φάντασμα του Καρόλου Κουν επί παραδείγματι, που τότε υποδεχόταν τον Ευγένιο Ιονέσκο, στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου. Δεν έχω καθίσει στην ουρά ποτέ και για κανέναν. Στον Ιονέσκο όμως κάθισα κατανικώντας μια προϊούσα αγοραφοβία που μου επιφύλασσε πολλά στο μέλλον. Τέλος πάντων. Εχω κάμποσα ανέκδοτα από εκείνη τη βραδιά, άλλα για γέλια κι άλλα για κλάματα. Οπως ας πούμε το μπλοκ των κνιτών που είχε στηθεί για να πληροφορήσει τον Ιονέσκο ότι είναι «φασίστας», κι έναν κύριο δίπλα μου που μετά από ένα τρίωρο ορθοστασίας, κράμπας και υπότασης γύρισε και με ρώτησε, με τα σωστά του, «ποιος είναι αυτός που μιλάει»! Ο Ιονέσκο παίζεται παντού, σκέφτηκα και σχεδόν χειροκρότησα τον κύριο. Ευτυχώς που τελειώνει ο χώρος μου και δεν θα επεκταθώ στο σημείο που ο Ιονέσκο χαρακτήρισε ιδανικό του ερμηνευτή τον Δημήτρη Χατζημάρκο, έναν ηθοποιό και όχι «κάρακτερ». Κι αν δεν πιάσατε το υπονοούμενο δεν πειράζει. Από το χείλος αυτού του γκρεμού χαιρετίζω τους συμφοιτητές μου που συναντούσαμε τον Χατζημάρκο στην ταβέρνα με τα μεσολογγίτικα ψαράκια, στο Παγκράτι.