H δεκαετία του 2010, η περίοδος της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής περιπέτειας της Ελληνικής Δημοκρατίας, εισήχθη με τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια και έκλεισε με την απομυθοποίηση της ελληνικής κομμουνιστογενούς Αριστεράς ως δύναμης χειραφέτησης. Ενδιαμέσως, κρίθηκαν ακόμα πολιτικοί και πολιτικές στο όνομα της προόδου – η χώρα σώθηκε από ελάχιστους συνετούς που άντεξαν την πίεση του λαϊκισμού και τις κατηγορίες ότι είναι «γερμανοτσολιάδες» και προσκυνημένοι κι από την άνεση με την οποία, χάριν της εξουσίας, υπέγραψαν Μνημόνιο εκείνοι που τα κατήγγελλαν.

Γι’ αυτό, στον δρόμο για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, του ΠΑΣΟΚ όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι υποψήφιοι πρόεδροι οφείλουν πρωτίστως να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους και τη σχέση τους με τις δυνάμεις εκείνες που προπηλάκισαν και χλεύασαν και συκοφάντησαν το ίδιο τους το κόμμα. Δεν αρκεί για τον οποιονδήποτε υποψήφιο η απολιτική δήλωση της προοδευτικότητάς του. Είναι απαραίτητη η διευκρίνιση της στάσης του απέναντι στους υβριστές της παράταξής τους, των στελεχών της, τους υβριστές της ίδιας της δημοκρατικής μεταπολίτευσης.

Κανένας σκοπός δεν αγιάζει μέσα όπως η προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ για δήθεν αντιδεξιά συμμαχία. Αν υπάρξει τέτοια έμπνευση, το λάθος της ηγεσίας είναι έτοιμος να το διορθώσει ο κόσμος που, στα δύσκολα, έμεινε πιστός στην παράταξη. Δεν είναι πράξη σύνεσης η υποτίμηση αυτού του κόσμου.