Οι διεθνείς σχέσεις είναι ένα δυναμικό πεδίο, διαρκώς μεταβαλλόμενο και εν πολλοίς καθοριζόμενο από τους κάθε φορά συσχετισμούς, αλλά και την ενεργητική πρακτική των χωρών. Από τα παραπάνω δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση η χώρα μας και πολύ περισσότερο στη σημερινή ρευστή γεωπολιτική συγκυρία.

Υπό αυτή την έννοια, οι κραυγές απαισιοδοξίας ή οι πολεμοχαρείς ρητορικές με αφορμή την κινητικότητα της Τουρκίας με τις νέες συμμαχίες της (π.χ. με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) ή τον διεμβολισμό που επιχειρεί στα αρραγή μέτωπα συμμάχων της χώρας μας (π.χ. με την Αίγυπτο) πρέπει να μετριασθούν. Η διπλωματία δεν είναι χώρος για συναισθηματικές εξάρσεις και μανιχαϊστικά σχήματα τύπου «προδότες – σωτήρες», αλλά περίπλοκη σχέση με μακρόχρονη στρατηγική.

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα επιδεικνύει μια πολυδιάστατη πολιτική στα θέματα και έτσι οφείλει να συνεχίσει. Είμαστε χώρα του βαθέος ευρωπαϊκού οικοδομήματος, του ΝΑΤΟ και άρα παράγοντας σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Δυτικά Βαλκάνια. Αυτός είναι ο βασικός οδικός χάρτης μας καθώς και το βάθεμα των συμμαχιών μας. Ας μην επικρατήσουν σειρήνες έξαρσης ή επιπολαιότητας στον δημόσιο λόγο και ας αφήσουμε τη στρατηγική μας στην επιστασία της κυβέρνησης.

Ας μην ξεχνούμε επίσης πως έχουμε πληρώσει ως χώρα τη διπλωματία του συναισθήματος. Και βέβαια όλα όσα σημειώνουμε σήμερα δεν σημαίνουν πως θα υποτιμούμε τις κινήσεις των γειτόνων, αλλά θα τις μελετούμε με προσοχή και νηφαλιότητα.