Γιωργής Τσουρής

Ονειρεύομαι τακτικά. Με πρόγραμμα. Χωρίς ιδιαίτερες πρωτοτυπίες. Στον ύπνο μου κατά καιρούς δόντια έπεσαν, μαλλιά άσπρισαν και γιαγιάδες αναστήθηκαν για να μου φτιάξουν σουτζουκάκια. Σκότωσα, έκλεψα, με έκλεψαν, έπεσα από ψηλά, έπεσα χαμηλά… Ολα γνώριμα. Κι εκείνο το πρωινό στο σχολείο ολόγυμνος να πω μάθημα και μετά καπάκια να ξαναπάω φαντάρος – βγήκε λέει νέο νομοσχέδιο – όλη η δική μου ΕΣΣΟ επιστρέφει για άλλους είκοσι πέντε μήνες θητεία, για να ισοφαρίσει τη λούφα και τα βρώμικα σουβλάκια που παραγγείλαμε στη σκοπιά. Και μετά χαρά και σαμπάνια και Οσκαρ και λεφτά. Ολα γνώριμα. Τα στανταράκια που λέμε. Δεν χρειάζεται ούτε ονειροκρίτης ούτε καμιά σοβαρή ψυχανάλυση. Εφαγα μουσακά τα μεσάνυχτα και πήγα και ταβλιάστηκα. Τι ήθελες να δω; Πράσινα λιβάδια και βόλτες στα νησιά; Βέβαια… υπάρχει και ο δράκος. Χθες βράδυ τον είδα πάλι. Με φωτιές και φτερά και δόντια. Ολα κομπλέ.