Πόθος ανελευθερίας

Η συντροφιά των πέντε συνταξιούχων φιλολόγων καθηγητών συμφώνησε – κάτι περισσότερο, υπερθεμάτισε – πως για να μη στεναχωριούνται, να μη θυμώνουν και να μη συγχύζονται σε σχέση με όσα προβάλλονται στην τηλεόραση και ιδιαίτερα με τις σκηνές των βασανιστηρίων σε μικρά παιδιά από τους γονείς τους ή από συγγενικά τους πρόσωπα, ένας μόνον τρόπος υπάρχει: να επεμβαίνει το κράτος. Το κράτος με τα ελεγκτικά του όργανα να απαγορεύει και όταν οι απαγορεύσεις του δεν εισακούονται και δεν τηρούνται, να τιμωρεί. Επειδή η συντροφιά των πέντε συνταξιούχων φιλολόγων δεν θα ήταν η μόνη, στον τόπο μας τουλάχιστον, που να πιστεύει κάτι σχετικό, αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν άνθρωποι σπουδαγμένοι που, αν μη τι άλλο, το μυαλό τους έχει υποχρεωθεί να πάρει, έστω και στοιχειωδώς, μερικές στροφές, να μην υποψιάζονται καν το πόσο υποτιμητικό είναι για τους ίδιους να επικαλούνται το κράτος ως τη μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία τους. Ακριβώς επειδή πρόκειται για μιαν ελευθερία που δεν χρειάζεται κανένα κράτος για να υπάρξει, είναι αποκλειστικά υπόθεση των ίδιων των διαμαρτυρομένων και η άσκησή της δεν προϋποθέτει καμιά, μα απολύτως καμιά δυσκολία. Πατάς δηλαδή ένα κουμπί και κλείνεις την τηλεόραση.