Στις 2 Νοεμβρίου η πορεία της πανδημίας στην Ελλάδα έδειχνε – κατά την εκπεφρασμένη σε τηλεπαράθυρο γνώμη του – δύο μόνο δυνατότητες: «ταχύτατα υποχρεωτικός εμβολιασμός τουλάχιστον σε όσους είναι υπάλληλοι του κράτους και συνεργασία με τους κοινωνικούς φορείς για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά». Αμα τη ανακοινώσει της υποχρέωσης όλων των Ελλήνων πάνω από τα 60 να εμβολιαστούν, όμως, εκείνος έσπευσε να τιτιβίσει την αντίθεσή του επειδή «αυτό δεν είναι υποχρεωτικός εμβολιασμός. Αυτό είναι πινοσετικής έμπνευσης χαράτσι και ατομική ευθύνη μέχρι να δύσει ο ήλιος». Ωστόσο, την επόμενη μέρα αρθρογράφησε προτείνοντας υποχρεωτικότητα για όλους τους ενήλικες. Η απόσταση ανάμεσα στον Γρηγόρη Γεροτζιάφα των αρχών του περασμένου μήνα κι αυτών των τελών είναι μάλλον προφανής. Η μια πλευρά τον κατηγόρησε για υποκρισία. Η άλλη, των φίλα προσκείμενων στο κόμμα που προσφέρει τις εξειδικευμένες γνώσεις του, προτίμησε να αναδείξει τις ιδεολογικές του ευαισθησίες σε σχέση με τα «ταξικά» και εισπρακτικά χαρακτηριστικά του μέτρου. Αμφότερες, βέβαια, παρέβλεψαν ένα βαθύτερο πρόβλημα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή